«8 του Μάρτη:Μέρα μνήμης - απολογισμού - αποφάσεων»
«8 του Μάρτη:Μέρα μνήμης - απολογισμού - αποφάσεων»
Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου, για την πορεία που ακολουθεί αυτό, το ακανθώδες ζήτημα της Ισότητας των δύο φύλων.
Αναμφισβήτητα, οι κατακτήσεις των γυναικών, η έξοδος του μισού πληθυσμού της γης από την περιθωριοποίηση και την αφάνεια αιώνων, αποτελεί την πιο σημαντική κοινωνική αλλαγή του 20ου αιώνα. Ωστόσο ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς και σίγουρα όχι σπαρμένος με ρόδα, αφού υπάρχουν χώρες στον κόσμο, όπως το Αφγανιστάν, όπου οι γυναίκες στερούνται θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Δυστυχώς, η κακομεταχείριση και η βία εις βάρος των γυναικών αποτελεί πρόβλημα με παγκόσμια, διαταξική και διαπολιτισμική διάσταση. Ωστόσο οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των γυναικών δεν εκφράζονται μόνο μέσα από τη σωματική κακοποίηση, αλλά και μέσα από άλλες μορφές, όπως είναι οι συνεχιζόμενες διακρίσεις και ανισότητες στην αγορά εργασίας, ο έμμεσος αποκλεισμός από τα κέντρα άσκησης πολιτικής και λήψης αποφάσεων, η άνιση και άδικη κατανομή του χρόνου και των οικογενειακών υποχρεώσεων, ανάμεσα στα δύο φύλα, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, η σωματεμπορία, η πορνογραφία.
Πιστεύω ότι, το φεμινιστικό κίνημα έκανε πολλά θετικά βήματα για την κατάκτηση του δικαιώματος της εργασίας, της κατοχύρωσής του και της διαμόρφωσης θετικών όρων για τις γυναίκες εργαζόμενες. Και από την πλευρά τους, οι γυναίκες μπήκαν μαζικά στην παραγωγή, ξεπέρασαν την αντίληψη του προσανατολισμού τους στο σπίτι, κατέκτησαν οικονομική ανεξαρτησία.
Τα τελευταία χρόνια έγιναν προσπάθειες ώστε, αφενός οι ιδέες του φεμινιστικού κινήματος να περάσουν μέσα στους εργασιακούς χώρους και αφετέρου οι ιδέες αυτές να αξιοποιηθούν στην παραγωγική διαδικασία. Σε αρκετούς επαγγελματικούς χώρους, έχουν συγκροτηθεί γυναικείες επιτροπές, επιτροπές Ισότητας, με σκοπό τη διαμόρφωση προτάσεων για την προώθηση των ίσων ευκαιριών στους εργασιακούς χώρους και έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην Ο.Τ.Ο.Ε. ξεκίνησαν οι γυναίκες συνδικαλίστριες αυτή την προσπάθεια από την δεκαετία του ΄80 και σήμερα, μετά από 2 δεκαετίες περίπου, το τραπεζοϋπαλληλικό κίνημα έχει καταγράψει στο ενεργητικό του πληθώρα ενεργειών και προτάσεων για την επίτευξη του στόχου των Ίσων Ευκαιριών και για τα δύο φύλα.
Ιδιαίτερα, σήμερα που στην αγορά εργασίας, η ζωή και η θέση της εργαζόμενης γυναίκας, στον κόσμο της βαθιάς κρίσης που ζούμε, συνεχώς χειροτερεύει λόγω, και της συγκεκριμένης θέσης της μέσα στην κοινωνία, είναι ακόμη πιο αναγκαία η ύπαρξη, η λειτουργία και αυτενέργεια τέτοιων επιτροπών μέσα στους χώρους δουλειάς και στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Σήμερα η ανεργία των γυναικών ηλικίας 15 - 19 χρονών αγγίζει το 47,16% και ηλικίας 20 - 24 χρονών το 37,17% και στο σύνολο των μακράς διαρκείας ανέργων, το ποσοστό των γυναικών είναι 56% (στις ηλικίες 25 - 29 χρονών είναι 63,46%).Έχουμε την πρώτη θέση με 80% περίπου στην απασχόληση φασόν και είμαστε το 90% περίπου των απασχολούμενων με ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Οι άνεργες νέες κοπέλες, με πτυχίο ανώτερης-ανώτατης σχολής, βρίσκονται στους δείκτες με υψηλά ποσοστά. Όλο και λιγότερες γυναίκες συγκεντρώνουν προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, όλο και περισσότερες γυναίκες-μακροχρόνια άνεργες- δεν έχουν δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ασφάλισης.
Η ελαστικοποίηση της εργασίας πλήττει κυρίως τις εργαζόμενες γυναίκες με αποτέλεσμα την μείωση των αποδοχών τους, την εντατικοποίηση της δουλειάς τους και την απώλεια των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.
Η συρρίκνωση της κοινωνικής πολιτικής λειτουργεί ανασταλτικά στην απελευθέρωση της εργαζόμενης γυναίκας, αφού ενισχύει τους παραδοσιακούς ρόλους των δύο φύλων και περιορίζει τις πραγματικές δυνατότητες της στην παραγωγή και την κοινωνία.
Το τοπίο αυτό μας οδηγεί λοιπόν στο παρακάτω συμπέρασμα:
Ενώ, εμείς οι γυναίκες, έχουμε αγγίξει το στόχο της κατοχύρωσης των Ίσων Δικαιωμάτων, δεν μπορέσαμε να πετύχουμε την ουσιαστική και ολοκληρωμένη συμμετοχή μας, δεν μπορέσαμε να πετύχουμε την ποιοτική συμμετοχή, που επηρεάζεται από έμμεσες και άμεσες διακρίσεις σ' όλη την οργάνωση και διοίκηση του ανθρώπινου δυναμικού μιας επιχείρησης. Μόνο έτσι, οι γυναίκες θα έπαυαν να είναι προσωπικό β΄ κατηγορίας, μόνο έτσι θα ήταν ισότιμες διεκδικήτριες όλων των δικαιωμάτων που κατέχουν οι άνδρες εργαζόμενοι.
Βεβαίως, δεν είχαμε, ούτε έχουμε την αυταπάτη πως εύκολα και γρήγορα όλα θ' αλλάξουν. Γι' αυτό και συνεχίζουμε τον αγώνα, όχι μόνο γιατί πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη στο γυναικείο φύλο, αλλά κυρίως και προπαντός επειδή η πολυπλοκότητα των σημερινών προβλημάτων απαιτεί την ενεργητική συμβολή των ιδεών, της φαντασίας, της ευαισθησίας, των ικανοτήτων και των φιλειρηνικών αξιών των γυναικών.
Απαιτεί τη συμμετοχή όλων μας, ανδρών και γυναικών στη διαμόρφωση ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, μιας σύγχρονης ανοιχτής και ανθρώπινης κοινωνίας.
Γι' αυτό το λόγο
Η 8 του Μάρτη είναι μια μέρα που η σκέψη μας πηγαίνει σ' όλες τις γυναίκες του κόσμου που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται για ισότητα στη ζωή, στη δουλειά, στην οικογένεια, στην κοινωνία.
Η 8 του Μάρτη είναι μια μέρα που όλες μαζί δηλώνουμε την απόφασή μας να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή των φυλετικών διακρίσεων σε βάρος μας, για την κατοχύρωση του δικαιώματος μας στην εργασία, στην κοινωνία, στην πολιτική.
Συνεχίζουμε να παλεύουμε για την ανατροπή των δομών που καθορίζουν τον πολιτικό κοινωνικό και εργασιακό μας ρόλο, για ένα πολιτισμό των 2 φύλων, για ένα κόσμο ανθρώπινο, ειρηνικό και δημοκρατικό.
Η 8 του Μάρτη δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει μια μέρα με επετειακό χαρακτήρα αλλά μια μέρα μνήμης, απολογισμού και αποφάσεων.
8, Μάρτη 2004
της Βάσως Βογιατζοπούλου, Γραμματέως Ισότητας της ΟΤΟΕ
