3η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη Γυναικών UNI, Ναγκασάκι.
3η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη Γυναικών UNI
Ναγκασάκι, 6-7 Νοεμβρίου 2010
Θέμα 7 της ημερήσιας διάταξης
«Η χρηματοοικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στην απασχόληση των γυναικών»
ΣοφίαΚάντα
Γραμματέας Ισότητας ΟΤΟΕ -(Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας)
Μέλος της Επιτροπής Γυναικών UNI-Europa
Στην χώρα μoυ την -Ελλάδα- βιώνουμε εδώ και ένα χρόνο μια πρωτόγνωρη κατάσταση.
Τα μέτρα λιτότητας, οι φόροι, η αμφισβήτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η διόγκωση της ανεργίας, αλλάζουν βίαια τα πάντα στον τρόπο ζωής μας, δημιουργούν μία απέραντη ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Για τις γυναίκες εργαζόμενες η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Οι μεγαλύτερες σε ηλικία αντιμετωπίζουν πρώτες τον κίνδυνο της απόλυσης, βλέπουν ν' αλλάζει ξαφνικά ο προγραμματισμός της ζωής τους για την συνταξιοδότηση, δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρατόσο στις προσωπικές τους ανάγκες, όσο και σ' αυτές της οικογένειας.
Οι νεότερες προσδοκούν -συνήθως χωρίς αποτέλεσμα- να βρουν μια δουλειά, στις περισσότερες περιπτώσεις «ελαστικοποιημένη», με χαμηλό μισθό ανεξάρτητα με τις σπουδές και τα προσόντα τους, με ωράρια χωρίς κανόνες που εμποδίζουν την προσωπική τους ζωή και την δημιουργία και στήριξη της οικογένειας τους που πολλές φορές μπορεί να είναι και μονογονεϊκή.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η ανεργία στις νέες γυναίκες υπερβαίνει το 30%.
Και το χειρότερο. Παρά τις προσπάθειες, παρά τις θυσίες και την πίεση, κανείς δεν είναι σε θέση να μας πει με βεβαιότητα το πότε αυτή η πολιτική -που καθορίζει η δανειακή σύμβαση της χώρας- θα σταματήσει.
Ακόμη και η προοπτική της ανάπτυξης που θα αυξήσει το διαθέσιμο εισόδημα και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, δεν φαίνεται ισχυρή αυτή την στιγμή. Αλλά και πως μπορείς να προσδοκάς γρήγορα την ανάπτυξη, όταν οι φόροι πνίγουν την οικονομία, όταν η αγορά διαλύεται, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας ζητούν να μηδενίσουμε το έλλειμμα από το 15% μέσα σε 3 μόνο χρόνια?
Αντιδράσαμε σε αυτές τις επιλογές. Και αντιδράσαμε πολλές φορές και με δυναμικές κινητοποιήσεις. Δεν σας κρύβω όμως ότι η ανασφάλεια, κι ο φόβος λειτουργούν πια υπονομεύοντας και την ίδια την δύναμη των συνδικάτων. Στον κόσμο σωρεύεται οργή, αλλά ταυτόχρονα και αμφισβήτηση των συνδικάτων και των οργανωμένων διεκδικήσεών μας. Είμαστε μια κοινωνία που ζει έντονα τα προβλήματα, αλλά βασανίζεται και από τα αδιέξοδα της, την έλλειψη πίστης για το αύριο, αλλά και τις αξίες του αγώνα.
Γνωρίζουμε ότι οι πολιτικές των κυβερνήσεών μας είναι οι πρώτες υπεύθυνες για το ότι έφθασε η Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Αλλά και η υποκρισία των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπαιξε σοβαρό ρόλο, αφού άφηναν τον υπερδανεισμό και την υπερκατανάλωση, επειδή αυτή διοχετευόταν στα βιομηχανικά προϊόντα και στα αμυντικά συστήματα της Γερμανίας κυρίως, αλλά και της Γαλλίας.
Τώρα αγωνιζόμαστε για να τα βγάλουμε πέρα. Να αλλάξουμε και να διορθώσουμε την οικονομία, αλλά χωρίς να παραδοθούμε άνευ όρων και να δεχθούμε να γυρίσουμε στα πρότυπα ζωής και εργασίας του 1950-60. Γιατί δυστυχώς σ' αυτό οδηγεί η εμμονή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, να γίνει η δημοσιονομική εξυγίανση σε ελάχιστο χρόνο.
Και φοβάμαι ότι αυτό δεν αφορά μόνο τους Έλληνες εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους. Ανάλογες πολιτικές ίσως με λιγότερη βιαιότητα, αλλά σαφώς την ίδια κατεύθυνση εξελίσσονται στην Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία.
Η συνταγή ίδια. Η κρίση του συστήματος να αντιμετωπισθεί με την μείωση της ποιότητας ζωής, την μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την ανεργία , τους χαμηλούς μισθούς. Και η «ανάπτυξη» να βασισθεί στο πρότυπο μιας κοινωνίας που δεν αντιδρά, δεν διεκδικεί, αποδέχεται να επιλέγει μεταξύ ανεργίας και μείωσης μισθών, δραματική υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους.
Και οι γυναίκες είναι οι πρώτες που θα υφίστανται τις συνέπειες, αφού αυτή η « ανάπτυξη» δεν βασίζεται και στα δύο φύλα. Αγνοεί και περιθωριοποιεί τις γυναίκες στην εργασία, στην κοινωνία, στην ζωή.
Όσον μας αφορά θα κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στην κοινωνία.
Όμως είναι σαφές ότι αυτό δεν αρκεί. Η μάχη δεν θα κριθεί θετικά, εάν δοθεί σε κάθε χώρα χωριστά.
Είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να αμφισβητήσουμε την κυρίαρχη λογικήευρωπαϊκά και παγκόσμια , μέσα από τα αντίστοιχα συνδικάτα μας.
Οι συνέπειες της κρίσης δεν μπορεί να αφορούν μόνο εμάς, που έχουμε την λιγότερη ευθύνη. Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να οδηγούν σε μία Ευρωπαϊκή κοινωνία υποταγμένη, φοβισμένη και ανασφαλή, όπου η ανταγωνιστικότητα θα βασίζεται σε ένα «σύγχρονο» εργασιακό μεσαίωνα, όπου οι «ξένοι» είναι οι εχθροί και για να επιβιώσεις πρέπει να αποδεχθείς τα πάντα.
Δεν μπορούμε να πάμε στο μέλλον... κατρακυλώντας στη γραμμή εκκίνησης.
Έχουμε ανάγκη όσο ποτέ την ενότητα και τον κοινό μας λόγο, και δράση μέσα από την UNI. Να μην μας κτυπούν έναν- έναν, αλλά να μας βρουν απέναντι όλους μαζί, με τον αγώνα, αλλά και τις προτάσεις μας, τον δικό μας εναλλακτικό λόγο.
Να προλαβαίνουμε και όχι να διαμαρτυρόμαστε.
Να κάνουμε την αλληλεγγύη μας, ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΔΡΑΣΗΣ και ΝΙΚΗΣ.
Και οι γυναίκες, τα πρώτα θύματα αυτών των πολιτικών, να γίνουμε η εμπροσθοφυλακή και η συνείδηση αυτής της προσπάθειας.
Σας Ευχαριστώ
